به گزارش وسائل، دانستیم که مردم، متقاضی چیزهایی هستند که آنها را برای رفع نیازهای مادی و معنوی خود مفید می‌دانند، پس آنها را خرید و فروش می‌کنند و به اصطلاح «مشتری» آنها هستند. «اموال» در عرف مردم بر این اساس مشخص می‌شوند.
همچنین دانستیم که شرع درباره مال محسوب شدن هر چیزی، به مشتری داشتن اکتفا نکرده و وجود «منافع مشروع و عقلایی» را شرط آن دانسته و بر همین اساس مثلا خرید و فروش سگ‌های زینتی را بر خلاف سگ‌های آموزش دیده برای نگهبانی، شکار، حفاظت از گله، عملیات نجات، پلیسی و امنیتی، حرام دانسته است.
پس در جمع‌بندی ملاک عرف و شرع درباره مالیت، می‌توان گفت «هر آنچه از اشیاء و غیر آن که دارای منافع مشروع، عقلایی و مشتری باشد مال محسوب می‌شود.»
افراد وقتی چیزی را مال خود می‌کنند «یعنی بر اساس فواید مادی و معنوی موجود در هر چیز، آن را می‌خرند و تملک می‌کنند». کارخانه‌داران، صاحبان شرکت‌ها، دولت‌ها و سایر اشخاص اعم از حقوقی و حقیقی، مشتری کار کارگران هستند و برای بهره‌مندی از آن پول پرداخت می‌کنند. از طرفی کارگران نیز از کار خود درآمد کسب می‌کنند و کار مانند هر کالای دیگری دارای فایده برای خریدار و فروشنده است.
جالب اینجاست که مشتریان کار (کارفرمایان) در جذب کارگر، میزان سودمندی و تخصص آنها را مورد توجه قرار می‌دهند و برای بهره‌مندی از کار با کیفیت‌تر در گزینش کارگران خبره و صاحب تخصص با یکدیگر رقابت می‌کنند و برای آنها پول بیشتری نسبت به کارگر معمولی می‌پردازند. اصولا درجه «سودمندی و فایده» و یا «کمیابی» عواملی هستند که ارزش اقتصادی اموال را تحت تأثیر قرار می‌دهند و کار نیز از این قاعده مستثنی نیست.
در شرع نیز منافع عقلایی و مشروع کار به قدری مورد توجه و مهم است که آن را جزو مقدس‌ترین مفاهیم و در ردیف جهاد در راه خدا قرار داده است.
بنا بر آنچه گفته شد «کار انسان» «مال انسان» محسوب می‌شود و بر اساس ارزش والایی که در شرع و عرف برای آن وجود دارد شاید بتوان گفت که ارزشمندترین مال انسان، کار اوست./909/241/ح