به گزارش پایگاه تخصصی فقه حکومتی وسائل، به همت بنیاد حکمت اسلامی صدرا هشتاد و هشتمین فصلنامه علمی پژوهشی خردنامه صدرا منتشر شد.
در ادامه، سرمقاله این شماره را به قلم آیت‌الله سید محمد خامنه‌ای رئیس این بنیاد با هم می خوانیم:
انقلاب اسلامی ایران پس از برپایی و تثبیت قانونی و رأی نزدیک به اجماع ملی ملت به آن، اهداف و شعارهایی داشت که در یک کلمه، «در برپایی یک نظام اسلامی و حکومتی برابر قرآن و سنت پیامبر(ص)» خلاصه می شد، و ملت ایران به کمتر از آن قانع نبود. مهمترین این اهداف خرد و کلان، اسلامی شدن، یعنی پیاده شدن قانون و فرهنگ و روح اسلامی و در کنار آن، رفاه و امنیت و آزادی مردم و رعایت عدالت اجتماعی و کرامت انسانی بود.
متأسفانه دشمنان آگاه و با تجربه این انقلاب، با نفوذ در دستگاه حاکمیت و بهره از خائنین برخاسته از نسل همراهان انقلاب، تلاش مؤثری در دست نیافتن انقلاب به اهداف تدوین شدۀ آن در قانون اساسی داشت و روزبروز این نظام را از اهداف آن دور نمود و حتی برخی سیاست گذاریهای رسمی را هم با توطئه خود مشوب و منحرف ساخت.
از جمله آفات این متنفذین در حاکمیت در طول نزدیک به چهار دهه، توسعۀ فساد مالی در دستگاهها، فساد اخلاقی در جامعه و بویژه در نسل جوان و انحراف عفافی دختران جوان و دهها فساد دیگر که عمدۀ آنها دور شدن از عدالت و احکام و اخلاق اسلامی است می باشد، به گونه ای که آنچه آن روز اهداف یک ملت بود، امروز به آرزوی آنان تغییر یافته است.
دست هدایتگر نظام که همواره در پی اصلاح امور بوده و هست، یاوری در کنار خود می خواست که بدور از عملکرد خرد یا کلان دستگاههای رسمی، بتواند هم سیاست گذاری در سطح اعلی باشد و هم ناظر و تحلیل گری بدنبال مصلحت واقعی نظام و این تا به امروز قابل تحقق نبود، چون نه اراده ارباب مسئولیت و نه اداره آن، با مصلحت نظام مناسبتی نداشت. از این رو کاری شایسته در اجرای وظایف سیاست گذاری یا عملی‌سازی اهداف مقام رهبری و یاوری های دیگر سیاسی و فکری و نظارتی انجام نمی شد.
احیاء مجمع تشخیص مصلحت و انتصاب رئیس جدید محترم آن و احکام و توصیه‌هایی که در آستانه آن از طرف مقام معظم رهبری ابلاغ شد، می تواند چاره‌ساز بازگشت کشور به اهداف و شعارهای آغاز انقلاب باشد، و بایستی در درجه اول برای رفع آلام فرهنگی و استواری رکن فرهنگ و حکمت و اخلاق اجتماعی‌‌که مهمترین ارکان جامعه اسلامی ایران و در حکم رأس در برابر بدن است ـ کاری بکند و آنرا از زیر غبار فراموشی و قرار داده شدن در رتبه پائین تر ارکان دیگر مادی و شبه مادی نظام بیرون بیاورد و این ام‌المصالح جامعه را در جایگاه اصلی و کرسی واقعی خودش بنشاند؛ این مخروط وارونه را در وضع لایق آن قرار دهد؛ هم خود، سیاستگذار باشد و هم مراقب سیاست های دشمنان، تا در آینده و در محضر تاریخ و برابر چشمان منتظر خرده‌بینان محکوم به قصور نگردد.