vasael.ir

به گزارش سرویس مکتب دفاعی پایگاه اطلاع رسانی وسائل؛ آیت الله عباس کعبی، صبح یکشنبه ، نهم آبان ماه 1395 در جلسه هجدهم درس خارج فقه جهاد در موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(ره) ، پس طرح نمودن ادامه بحث لزوم آمادگی برای جهاد از حیث قدرت نظامی از دیدگاه علمای اسلامی روایات موجود در این موضوع را مطرح نمود:

روایت اول: در کتاب «اختصاص» آمده است: «قالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَکُونُ شِیعَتُنَا فِی دَوْلَةِ الْقَائِمِ عَلَیْهِ السَّلَامُ سَنَامَ الْأَرْضِ وَ حُکَّامَهَا یُعْطَى کُلُّ رَجُلٍ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلا»

روایت دوم: همچنین آمده است: «قال أَبُو جَعْفَرٍ ع أُلْقِیَ الرُّعْبُ فِی قُلُوبِ شِیعَتِنَا مِنْ عَدُوِّنَا فَإِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ خَرَجَ مَهْدِیُّنَا کَانَ أَحَدُهُمْ أَجْرَى مِنَ اللَّیْثِ وَ أَمْضَى مِنَ السِّنَانِ یَطَأُ عَدُوَّنَا بِقَدَمَیْهِ وَ یَقْتُلُهُ بِکَفَّیْهِ»

روایت سوم: در «غیبت نعمانی» نیز آمده است: «عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِیُعِدَّنَّ أَحَدُکُمْ لِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ لَوْ سَهْماً فَإِنَّ اللَّهَ إِذَا عَلِمَ ذَلِکَ مِنْ نِیَّتِهِ رَجَوْتُ لِأَنْ یُنْسِئَ فِی عُمُرِهِ حَتَّى یُدْرِکَهُ وَ یَکُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِه‏»

روایت چهارم: حالا تکنیک در دوران آن حضرت هم پیشرفت می کند. ایشان هم با فن برتر می آیند. اگر روایات عصر ظهور را بخوانید، می توان چنین استفاده کرد. که فقط تکنیک نظامی منظور نیست. همین غیبت نعمانی در همان باب روایت نقل کرده است: «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ بَعَثَ فِی أَقَالِیمِ الْأَرْضِ فِی کُلِّ إِقْلِیمٍ رَجُلًا یَقُولُ عَهْدُکَ فِی کَفِّکَ فَإِذَا وَرَدَ عَلَیْکَ مَا لَا تَفْهَمُهُ وَ لَا تَعْرِفُ الْقَضَاءَ فِیهِ فَانْظُرْ إِلَى کَفِّکَ وَ اعْمَلْ بِمَا فِیهَا»

استاد عالی حوزه علمیه قم پس از اتمام بررسی روایات آیه دوم در باب جهاد تمکین را مطرح نمود:

آیه شریفه دیگری که آماده باش و مانور نظامی و استفاده از سلاح به عنوان یکی از مظاهر اقتدار استفاده می شود، مربوط به سوره نساء است: «وَ إِذا کُنْتَ فیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْیَکُونُوا مِنْ وَرائِکُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى‏ لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذینَ کَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِکُمْ وَ أَمْتِعَتِکُمْ فَیَمیلُونَ عَلَیْکُمْ مَیْلَةً واحِدَةً وَ لا جُناحَ عَلَیْکُمْ إِنْ کانَ بِکُمْ أَذىً مِنْ مَطَرٍ أَوْ کُنْتُمْ مَرْضى‏ أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَکُمْ وَ خُذُوا حِذْرَکُمْ إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْکافِرینَ عَذاباً مُهیناً»

بسم الله الرحمن الرحیم

بحث درباره جهاد تمکین بود. رسیدیم به بحث اعداد القوه و لزوم آمادگی و مطالبی را از مرحوم فاضل مقداد(ره) بیان کردیم. بحث سبق و رمایه را نیز به عنوان شاهد بر اهمیت اعداد و آمادگی بیان کردیم.

نظر مرحوم راوندی پیرامون آیه شریفه «وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّة»

مرحوم قطب راوندی در فقه القرآن در بیان آیه شریفه «وَ أَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ» چنین می فرماید: «وجه الدلالة أن الله أمر بإعداد الرمی و رباط الخیل للحرب و لقاء العدو و الإعداد لا یکون إلا بالتعلم»[1] یعنی وجه اینکه سبق و رمایه جایز است، به خاطر لزوم آمادگی مسلمانان در برابر دشمن است و آمادگی در برابر دشمن آموزش می خواهد.

«و النهایة فی التعلم المسابقة فی ذلک» یعنی آموزش های جدید و مهمترین آموزش ها را نیاز دارد. و آموزش مسابقات در همین راستاست. «لیکد کل واحد نفسه فی بلوغ النهایة و الحذف فیه» یعنی هر مسلمانی باید تلاش کند تا آخرین آموزش ها و تجربیات را برای روز مبادا کسب کند. و نگوید حالا که جنگی نیست. آمادگی چه ضرورت دارد. پس ارتش نمی خواهیم! این سخن خطرناکی است. هم خلاف عقل است و هم خلاف قرآن و سنت است. خلاف بدیهیات نیز هست. همچنانکه ملاحظه می فرماید تعبیر مرحوم راوندی چنین است. بلکه باید ابداع و ابتکار هم داشته باشد. «فکان فی ضمن الآیة دلیل على ما قلناه». و خود آیه نیز دال بر همین مطلب است. لذا شما مشاهده می کنید ممکن است یک ارتش، سی سال آموزش های مهمی ببیند، اما هیچ جنگی رخ ندهد. چون همین وجود ارتش و نیروهای مسلح بازدارنده است. اگر نباشد، کشور شکست می خورد. کما اینکه تجربه هم کرده ایم.

«من جرب المجرب هلت به الندامه» زمانی که انقلاب شد، رژیم ستم شاهی، خیلی به ارتش خود می نازید. می گفتند ارتش چهارم دنیاست. وقتی صدام حمله کرد، هیچ به کار نیامد. ارتشی هایی که ایستادند با هواپیما و هلی کوپترها، از خودشان مایه گذاشتند نه به خاطر سوابقشان. فداکاری کردند. ما دوباره ارتش را بازسازی کردیم و امروز جزو مقتدرترین هاست. علاوه بر سپاه و نیروهای مسلح. به هر حال: «...و قال النبی ص لا سبق إلا فی نصل(تیراندازی) أو خف(شتردوانی) أو حافر(اسب سواری)»

روایت دیگر از پیامبر خیلی جالب است: «و روى عن بعضهم أنه قال: تَناضَلوا و احتَفوا و اخشَوشَنوا و تَمَعدَدوا».[2] «تناضلوا و احتفوا» یعنی تیراندازی کنید و پابرهنه راه روید. آموزش تیر داشته باشید. یعنی تراموا . پابرهنه هم نه اینکه اینگونه زندگی کنید. بلکه سیاق روایت، منظور تمرین های نظامی است تا با پابرهنگی هم بتوانید بجنگید. در گیر و دار کفش و پوتین نباشید. امروز این یمنی ها، پابرهنه می جنگند. شجاعت و مهنتی دارند. کفش ندارند، پول هم ندارند کفش و لباس نظامی بخرند.

«واخشوشنوا» یعنی خشن شوید! البته در مقابل دشمن؛ «اشداء علی الکفار»[3]. نباید سست بود. «وتمعددوا» منظور فصاحت در  زبان عربی است. یکی از آموزش های نیروهای مسلح در سطح جهان، ادبیات نظامی است. مثل زمانی که سان نظامی می دهند و ادبیان ویژه ای دارد. این ادبیات تنها در سان نیست. باید به گونه ای صحبت بلیغ کرد که خود این صحبت، بازندارنده دشمن باشد. مثلا صحبت های سید حسن نصر الله لرزه بر اندام رژیم صهیونیستی می اندازد. این هم نوعی آمادگی در مقابل دشمن است.

بنابراین: «قوله «تناضلوا» یعنی تراموا، و النضال الرمی، «و احتفوا» یعنی امشوا حفاة «و اخشوشنوا» یعنی البسوا الخشن من الثیاب، و أراد أن یعتادوا الحفا «و تمعددوا» یعنی تکلموا بلغة معد بن عدنان، فإنها أفصح اللغات و أیسرها».[4]

پس اینطور نیست که آموز نظامی به معنای صلاح فقط باشد. روحیه نظامی و جنگی داشتن، روحیه مقابله با دشمن داشتن، حتی در ادبیات هم باید دیده شود.

مرحوم قطب راوندی می فرماید: «و علیه إجماع الأمّة، و انما الخلاف فی أعیان المسائل.»[5]  در مورد سبق و رمایه اجماع است و در برخی مسایلش اختلاف است. البته این روایت از رسول اکرم(ص) نقل شده و راوندی از بزرگان علمای اهل بیت است متوفای 573 است.

مرحوم محقق حلی در شرایع درباره فایده سبق و رمایه می فرماید: « و فائدتهما بعث العزم على الاستعداد للقتال و الهدایة لممارسة النضال» یکی از فوائدش این است اراده را برای آمادگی تحریک می کند و باعث سوق دادن جامعه به آموزش تیراندازی می گردد. در ادامه می فرماید: «و هی معاملة صحیحة» یعنی چه به نحو عقد جایز یا عقد لازم، که مشهور می گویند عقد جایز است، اما در هر صورت صحیح است. یعنی می توان در آموزش های تیراندازی گرو گذاشت به دلیل روایت که مرحوم محقق به همان دو روایت معروف اشاره می کنند که دیگر ضرورتی به یادآوری نیست.[6]

عنایت داشته باشید بحث سبق و رمایه، یعنی فرهنگ جامعه اسلامی را فرهنگ آمادگی نظامی قرار می دهد اما اینجا دیگر درباره وظیفه دولت نمی کند. از اطلاق آیه و روایات استفاده می شود که آمادگی دفاعی و نظامی را دولت اسلامی باید برای همه شهروندان خود ایجاد کند و این جزو آموزش های روزمره باشد که هر هر شهروند باید برای روز مبادا آماده باشد. که در آینده به تفصیل عرض خواهیم کرد.

روایاتی درباره لزوم آمادگی

روایت اول: در کتاب «اختصاص» آمده است: «قالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَکُونُ شِیعَتُنَا فِی دَوْلَةِ الْقَائِمِ عَلَیْهِ السَّلَامُ سَنَامَ الْأَرْضِ وَ حُکَّامَهَا یُعْطَى کُلُّ رَجُلٍ مِنْهُمْ قُوَّةَ أَرْبَعِینَ رَجُلا»[7] یعنی شیعیان ما در دولت حضرت مهدی(ع) جزو برترین های زمین هستند.(سنام یعنی کوهان شتر که بلند است) و حاکمیت از آن آنها می شود و هر مردی از آنان نیروی چهل مرد دارد. منظور صرفا قدرت جسمی نیست.

روایت دوم: همچنین آمده است: «قال أَبُو جَعْفَرٍ ع أُلْقِیَ الرُّعْبُ فِی قُلُوبِ شِیعَتِنَا مِنْ عَدُوِّنَا فَإِذَا وَقَعَ أَمْرُنَا وَ خَرَجَ مَهْدِیُّنَا کَانَ أَحَدُهُمْ أَجْرَى مِنَ اللَّیْثِ وَ أَمْضَى مِنَ السِّنَانِ یَطَأُ عَدُوَّنَا بِقَدَمَیْهِ وَ یَقْتُلُهُ بِکَفَّیْهِ»[8]زمانی می آید که وحشت از دشمنان اهل بیت در دل شیعیان ما می افتد. پس زمانی که امر ما واقع شود و مهدی(ع) خروج کند، شیعه ما هر کدام از شیر هم دلاورتر و از شمشیر برنده تر خواهند شد و دشمن ما را زیر پا می گذارند و با کف دست او را می کشند. این روایت در بحارالأنوار[9] نیز آمده است.

نمی خواستیم اوضاع آخرالزمان را بگوییم. بلکه منظور این بود که یکی از رههای نصرت صاحب الامر(ع) و سربازی آن حضرت، کسب قدرت است. اقتدار داشتن است. این نیست که سربازی حضرت ایشان فقط به دعای فرج و ندبه باشد و قوی نباشیم. بلکه از این مجموع مباحث آمادگی برای ظهور حضرت استفاده می شود که ما از نظر نظامی و فرهنگی و اجتماعی و سیاسی و اقتصادی و امنیتی و ... خود را آماده کنیم تا پیشرفت کنیم. ظهور حضرت مهدی(ع) متوقف بر پیشرفت جامعه اسلامی است. بعضی از سکولارها که تئوریسین بعضی از جریانات درون حاکمیت هستند که دستگاه اجرایی را هم به دست گرفته اند، در چالش بین جهانی شدن و رشد اقتصادی و حفظ هویت اسلامی و انقلابی، رسما می گویند اگر بخواهید اصرار بر اسلام گرایی و انقلابی گری و شیعه گری داشته باشید، رشد اقتصادی نمی کنیم! و تنها راه رشد اقتصادی و پیشرفت عمومی، هماهنگی با قدرت های بزرگ جهانی است. این تفکر خیلی عجیب است. از روایات آخر الزمان استفاده می شود تنها راه پیشرفت عمومی، آمادگی همه جانبه و استقلال همه جانبه است. و به فرمایش رهبر معظم، در زمان ما «اقتصاد مقاومتی» است که پیشرفت عمومی را تضمین می کند.

این روایات آخرالزمان که شیعه چنین قدرتی پیدا می کند، این قدرت، با معجزه نیست. بلکه با انجام تکلیف محقق می شود. یکی از آن تکالیف، کسب اقتدار است. که باز هم در آینده سخن خواهیم گفت.

روایت سوم: در «غیبت نعمانی» نیز آمده است: «عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع لِیُعِدَّنَّ أَحَدُکُمْ لِخُرُوجِ الْقَائِمِ وَ لَوْ سَهْماً فَإِنَّ اللَّهَ إِذَا عَلِمَ ذَلِکَ مِنْ نِیَّتِهِ رَجَوْتُ لِأَنْ یُنْسِئَ فِی عُمُرِهِ حَتَّى یُدْرِکَهُ وَ یَکُونَ مِنْ أَعْوَانِهِ وَ أَنْصَارِه‏»[10]خود را برای خروج حضرت قائم(ع) آماده کنیدولو با یک تیر که خداوند اگر بداند نیتش آمادگی برای ظهور حضرت باشد، امید دارم که خداوند به او طول عمر بدهد تا حضرت را درک کند و از یاران او باشد.

از جمله آمادگی برای ظهور، آمادگی برای کسب اقتدار و قوی بودن است. بحث ما درباره قدرت است. بدون قدرت نمی توان برای ظهور آماده شد. ولو به اندازه یک تیر. البته تیر کنایه است. سلاح آن زمان تیر بوده است. زمان های قدیم به حجره یکی از طلاب رفتم. دیدم سپر و یک شمشبیر آماده کرده است. شعار یا صاحب الزمان ادرکنی را هم نوشته بود. گفتم چیست؟ گفت در روایت آمده است. گفتم منظور این سپر و شمشیر نیست. منظور کسب قدرت است. اینها نماد است. اگر درس خوب بخوانید، تقوا کسب کنید، بصیرت سیاسی و اجتماعی داشته باشید، حضور در صحنه داشته باشید، این آمادگی است. اما اگر هیچ کدام نباشد، آماده نیستیم. از این روایات چنین آمادگی ها نیز می توان فهمید.

روایت چهارم: حالا تکنیک در دوران آن حضرت هم پیشرفت می کند. ایشان هم با فن برتر می آیند. اگر روایات عصر ظهور را بخوانید، می توان چنین استفاده کرد. که فقط تکنیک نظامی منظور نیست. همین غیبت نعمانی در همان باب روایت نقل کرده است: «عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ ع قَالَ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ بَعَثَ فِی أَقَالِیمِ الْأَرْضِ فِی کُلِّ إِقْلِیمٍ رَجُلًا یَقُولُ عَهْدُکَ فِی کَفِّکَ فَإِذَا وَرَدَ عَلَیْکَ مَا لَا تَفْهَمُهُ وَ لَا تَعْرِفُ الْقَضَاءَ فِیهِ فَانْظُرْ إِلَى کَفِّکَ وَ اعْمَلْ بِمَا فِیهَا» [11]

این حدیث بسیار خوبی است. هنگامی که حضرت صاحب ظهور می کنند، برای هر سرزمینی والی معین می کنند و می فرمایند «عهدک فی کفک» فرمان حکومتی شما، در دست شماست. اگر مطلبی اتفاق بیفتد و برای شما روشن نیست، و نمی توانید با قاطعیت قضاوت کنید و نظر دهید، باز هم نگاه کن به کف دستت و به آنچه که به شما ابلاغ می شود عمل کن.

خب این روایت را اگر پانصد سال پیش حتی پنجاه سال قبل هم می خواندند، نمی فهمیدیم.  می گفتیم اشاره به معجزه است. اما الان هم نمی توان به قاطعیت گفت همین موبایل ها و وسایل های پیشرفت. بلکه شاید تکنیکی برتر از اینها باشد. اما آنچه مسلم است، «عهدک فی کفک». عهد یعنی فرمان. یعنی در کف دست نوشته شده است؛ نه اینکه کف خوانی کند. و بعد این فرمان کف دست، پیوست هایش به تفصیل خواهد آمد. لذا می گویند ای فرمانده و حاکم فلان اقلیم، اگر مطلبی آمد شما نیم فهمید باز هم نگاه کن به کف دستت. چیزی شبیه اتوماسیون های اداری الان که ابلاغات آنجاست.

جالب تر ادامه روایت است: «قَالَ وَ یَبْعَثُ جُنْداً إِلَى الْقُسْطَنْطِینِیَّةِ فَإِذَا بَلَغُوا إِلَى الْخَلِیجِ کَتَبُوا عَلَى أَقْدَامِهِمْ شَیْئاً وَ مَشَوْا عَلَى الْمَاءِ فَإِذَا نَظَرَ إِلَیْهِمُ الرُّومُ یَمْشُونَ عَلَى الْمَاءِ قَالُوا هَؤُلَاءِ أَصْحَابُهُ یَمْشُونَ عَلَى الْمَاءِ فَکَیْفَ هُوَ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَفْتَحُونَ لَهُمْ بَابَ الْمَدِینَةِ فَیَدْخُلُونَهَا فَیَحْکُمُونَ فِیهَا بِمَا یُرِیدُونَ»[12] حضرت سربازانی به قسطنطنیه می فرستد وقتی به خلیج می رسند و می خواهند رد شوند،(منظور دریای خودمان است یا جای دیگر نمی دانیم)، روی پایشان چیزی می نویسند و بر آب راه می روند. زمانی که رومی ها اصحاب حضرت را می بینند با تعجب می گویند اینان اصحابش هستند خود حضرتش پس چگونه است؟  الخ.

معلوم می شود کف پا نوشتن، تکنیک دیگری است و بالاتر از تکنیک کف دست و شبکه های اجتماعی است. تکنیک نوشتن روی پا ممکن است ابزاری خلق شود که غیر از این زیردریایی و موج سواری و امثالهم باشد. بلکه بتوانند بر آب راه روند.

تعجب رومی ها هم همین است که برترین تکنیک زمان را اصحاب حضرت در اختیار دارند. الان رشد علمی ایران در نظام جمهوری اسلامی، ده الی پانزده برابر جهان است. غربی ها حساب کردند تا بیست یا بیست و پنج سال دیگر ایران جزو برترین کشورهای علمی جهان می شود. به همین دلیل جاسوس ها را فرستادند در قالب روابط علمی از طریق وزارت علوم، نیروهای زبده و نخبه علمی را شناسایی کنند. پایان نامه های علمی برتر را شناسایی کنند و به کشورهای خود ببرند و مانع پیشرفت علمی ما شوند.

یکی از مظاهر اقتدار و تولید قدرت واجب، تولید قدرت علمی است. من از عمد روایات آخرالزمان را ذکر کردم که تصور نکنید پیروزی امام زمان صرفا با امدادهای غیبی است. البته امدادهای غیبی هم هست، اما روایات بسیاری دلالت دارد که پیروزی آن حضرت به جهاد و اقتدار و سیف است. سیف کنایه از قدرت است. بخشی از قدرت، نظامی است اما همه آن نیست. قدرت نظامی پشتوانه علمی می خواهد. قدرت علمی و نظامی، پشتوانه فرهنگی می خواهد. قدرت فرهنگی، پشتوانه اجتماعی می خواهد. قدرت اجتماعی قدرت دینی می خواهد. ساخت جامعه بر مدار ایمان و تقوا یکی از مظاهر تولید قدرت است که در آخر الزمان اتفاق می افتد و ما باید به این سمت حجرکت کنیم. زمانی که می گوییم جهاد تمکین، بالاترین تمکین ، تمکین جهانی با ظهور حضرت صاحب است. و این جهاد تمکین یعنی جهاد مکسب قدرت. این تمام و خلاصه بحث است.

آیه دوم جهاد التمکین

آیه شریفه دیگری که آماده باش و مانور نظامی و استفاده از سلاح به عنوان یکی از مظاهر اقتدار استفاده می شود، مربوط به سوره نساء است: «وَ إِذا کُنْتَ فیهِمْ فَأَقَمْتَ لَهُمُ الصَّلاةَ فَلْتَقُمْ طائِفَةٌ مِنْهُمْ مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا أَسْلِحَتَهُمْ فَإِذا سَجَدُوا فَلْیَکُونُوا مِنْ وَرائِکُمْ وَ لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى‏ لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ وَ لْیَأْخُذُوا حِذْرَهُمْ وَ أَسْلِحَتَهُمْ وَدَّ الَّذینَ کَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِکُمْ وَ أَمْتِعَتِکُمْ فَیَمیلُونَ عَلَیْکُمْ مَیْلَةً واحِدَةً وَ لا جُناحَ عَلَیْکُمْ إِنْ کانَ بِکُمْ أَذىً مِنْ مَطَرٍ أَوْ کُنْتُمْ مَرْضى‏ أَنْ تَضَعُوا أَسْلِحَتَکُمْ وَ خُذُوا حِذْرَکُمْ إِنَّ اللَّهَ أَعَدَّ لِلْکافِرینَ عَذاباً مُهیناً».[13]

حتی در نماز هم اسلحه با خود بردارند. می دانید از مستحبات سفر و حتی مستحبات لباس این است که مسافر در سفر، سلاح با خود داشته باشد. آن زمان شمشیر بود. با آدابی. غلافش در سمت راست باشد که اگر خواست بکشد، راحت تر باشد. بدون اسلحه حتی راه نرود. کنایه از اینکه هر مسلمان باید مظهر و نماد قدرت نظامی باشد. حالا در آیه شریفه، درباره نماز است تا آنجا که می فرماید: « لْتَأْتِ طائِفَةٌ أُخْرى‏ لَمْ یُصَلُّوا فَلْیُصَلُّوا مَعَکَ» عده ای نگهبانی بدهند تا عده اول سریع نمازشان را بخوانند و گروه دوم اقتدا کنند. اینان باید احجتیاط کنند و اسلحه را با خود ببرند. دو بار در آیه نام اسلحه را همراه با واژه احتیاط به کار می برد و می فرماید: «وَدَّ الَّذینَ کَفَرُوا لَوْ تَغْفُلُونَ عَنْ أَسْلِحَتِکُمْ وَ أَمْتِعَتِکُمْ فَیَمیلُونَ عَلَیْکُمْ مَیْلَةً واحِدَةً » کفار دوست دارند که شما از اسلحه و غذایتان غافل شوید. پس ناگهان بر شما هجوم برند. مگر زمانی که بیمار بودید یا هوا نامساعد بود اما باز احتیاط را از دست ندهید.

ملاحظه می کنید در این آیه شریفه،  چهار مرتبه اسحله و احتیاط را ذکر  کرده است، آنهم در نماز. و حتی در شرایط عبادت هم نباید از آمادگی غفلت کرد. و این آمادگی اشاره به این نکته است که کسب قدرت واجب و آمادگی در مقابل دشمن لازم است. و این تکلیف عمومی و آماده باش است.

هدف از این مانورهای نظامی و آماده باش عمومی، همیشه این است که در شرایط سخت، ما باید بتوانیم خوب امتحان پس دهیم. امروز یکی از موارد آموزش عمومی «پدافند غیرعامل» است که مصادیق به تناسب زمان متغیر است. امروز یکی از مهمترین مصادق، قدرت سایبری است که دشمن نتواند از این طریق مبارزه کند

همچنین آزمایش اسلحه و توجه به نقشه جنگی و اجتماعی و پیشرفت، و نیز آمادگی برای مقاتله ضروری است. همچنین اشکالات مربوط به رزمندگان باید مرتفع شود. همچنین به هر آنچه یک رزمنده نیاز دارد از قبیل دعا و توکل و توسل به خداوند.

 متاسفم آنچه که می گوییم، امروزه در صحنه رزم سوریه مورد نیاز است. برادران مدافع حرم، که انشاء الله پیروز باشند، گاه دشمن که قصد عملیات انتخاری دارد، با فریب می آید. مثلا فارسی صحبت می کند از نگهبانی عبور می شود و تصور می شود نیروی خودی است. با ماشین یا تانک می آید و با تی ان تی خود را منفجر می کند. گاهی یک نگهبان مشغول موبایل و شبکه های اجتماعی است تا بخواهد خود را جمع و جور کند، او کار خود را کرده است. آمادگی لحظه ای نیاز است. بحث ما فقط در کیفیت قتال نیست. قبل از آن، تحت عنوان جهاد التمکین است. یعنی جهاد کسب قدرت.

اینکه پیامبر سه مرتبه فرمود: «الرمی الرمی الرمی»، و سلاح بدون رزمنده کاربرد ندارد، باید رزمنده هم آماده باشد. هم آمادگی نظامی، هم آمادگی روحی، هم آمادگی فرهنگی، هم آمادگی بصیرتی و سیاسی. لذا این نوع آمادگی جز مراتب کسب قدرت است. در روایات نیز آمده است: «فلا ینفع السلاح دون مستعمله».

در جلسه آینده مورد دیگری از جهاد تمکین را بیان می کنیم. یکی از آنها هجرت و دیگری ولایت جائر است. با وجود ولایت جائر، تمکین جگونه حاصل می شود؟ انشاء الله بیان خواهیم کرد.

پایان جلسه هجدهم

***

120/901/د