به گزارش وسائل، به نظر میرسد یکی از معضلاتی که طی سالهای پیش رو ممکن است کشور را با تهدیدات امنیتی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی روبرو کند، کاهش نرخ رشد جمعیت کشور است؛ لذا لازم است تمام تدابیر مناسب، اعم از اقتصادی و فرهنگی و سیاستی به سمت هدایت رویکرد جامعه جهت جلوگیری از کاهش جمعیت سوق پیدا کند.
در گذشتههای دور، ایران به نسبت کشورهای دیگر پرجمعیت محسوب میشد؛ به طوری که در هزار سال پیش از ۴۰ میلیون نفر بوده و شهرهای پرجمعیت زیادی در ایران هجرت، طبق گزارشهای مورخان جمعیت ایران حدود ۵۰ وجود داشته است.
اما در اواخر قرن ۱۹ میلادی به تدریج و به دلایل مختلفی، مانند جنگ و از دست دادن سرزمینهای تحت اختیار خود، این میزان به حدود ۸ میلیون نفر رسید. در سال ۱۲۸۰ هجری شمسی حدود ۱۰ میلیون نفر ایرانی در ایران زندگی میکردند.
پس از گذشت کمتر از یک قرن، در سال ۱۳۷۵ جمعیت ایران ۶ برابر شد و از مرز ۶۰ میلیون نفر گذشت. کشورهای توسعه یافته زمانی با مقوله و معضل کاهش جمعیت روبرو شدند که از مرز توسعه یافتگی گذشتند و بعد از توسعه یافتگی به دنبال سیاستهای جمعیتی بودند؛ اما متأسفانه کشور ما قبل از ورود به توسعه یافتگی دچار رکود شدید جمعیتی شده است.
مساله نگران کننده اینجا است که هیچ کشوری با کاهش جمعیت جوان خود به توسعه نرسیده است. کارشناسان و نظریه پردازان حوزههای اقتصادی و اجتماعی قائل هستند جمعیت جوان موتور محرک پیشرفت است، ولی با رسیدن به مرزهای توسعه و پیشرفت، خود به خود جامعه پذیرای زاد و ولد گسترده نبوده و همین عامل میتواند در کاهش جمعیت تأثیر بسزایی گذارد که البته اولین اثر آن کاهش رشد اقتصادی و کند شدن سرعت توسعه و پیشرفت است.
در نتیجه اگر کشور بعد از پایان یافتن جنگ و آغاز سازندگی، فقط و فقط به دنبال توسعه بود و هیچ اقدام دیگری در زمینه کاهش جمعیت انجام نمیداد، هم اکنون نیز با کاهش جمعیت روبرو بودیم. اما تفاوت مساله در سرعت کاهش نرخ باروری است.
گفتنی است، گزارش علمی بررسی و ارزیابی مواد قانونی ذیل سیاستهای جمعیتی توسط مرکز تحقیقات اسلامی مجلس تهیه و در بخش گزارش های فقهی تقنینی سایت قرار گرفت و فایل پی دی اف آن نیز قابل دانلود می باشد./908/241/ح
منبع: مرکز تحقیقات اسلامی مجلس