وسائل- اگر آمر می‌بیند که مأمور مراد او را دریافت نمی‌کند مثلاً اختلاف زبان دارند مثلا مسافرتی داشته به یک کشور اروپایی، زبان آن‌جا را بلد نیست حال اگر یک نفر مؤمنی را که کار خلافی انجام می‌دهد ببیند بدلیل اختلاف زبان هرچه به او بگوید فایده‌ای ندارد چرا که آن فرد نمی‌فهمد که این چه می‌گوید این‌جا چون شرط وجود ندارد، امر به معروف واجب نیست.

وسائل- این که شرط واجب در باب امر به معروف و نهی از منکر عدالت باشد یا ائتمار بما یأمُر و انتهاء عمّا ینهی باشد بر خلاف فتاوای معمول فقهاست. و شاهد بر این امر اقتصار تمام فقها و متکلّمین در برشمردن شرایط بر صرف شرایط چهارگانه است و برای وجوب یا واجب هیچ شرط دیگری اضافه نشده است.

وسائل- لازمه‌ی شرطیت عدالت به نحو شرط واجب این است که اگر کسی عادل نیست امر و نهی بکند ، واجب محقق نشده و از دیگران ساقط نمی‌شود چون آنکه واجب را انجام داده فاقد شرائط بوده و تکلیف از دیگران ساقط نمی‌شود لیکن در این حالت هیچ یک از علماء قائل به عدم سقوط تکلیف نبوده و وجوب آن را ساقط می دانند.

وسائل- امر به معروف و نهی از منکر قسمی از حسبه هست،حسبه یعنی آن اموری که خدای متعال راضی به ترک آن نیست و بر عهده شخص معین و خاصی قرار نداده است ولی راضی نیست آن عمل واجب ترک شده و محقق نشود در خارج لیکن در بابذکر شده است امور حسبیه اموری است که عدالت در آن شرط است، یعنی کسانی که متصدی امور حسبیه می‌شوند باید عادل باشند و بنابر این استدلال عدالت شرط در وجوب امر به معروف است.

وسائل- مناقشه أولی این است که این بیان مبتنی است بر وجوب مقدمه واجب شرعاً لکن این قول بنابر آنچه در استنباطات جدید اصول مورد پذیرش واقع شده است قابل استناد نیست چرا که وجوب شرعی برای مقدمات واجب قائل نیستیم و هرچند عقل انسان درک می‌کند که اگر بخواهی ذی المقدمه واجب را امتثال کنی راهی جز این که مقدمات را انجام بدهی وجود ندارد اما هر مقدمه‌ای وجوب شرعی ندارد و نمی توان آن را اثبات نمود بلکه دلیل نیاز دارد.

وسائل- عنوان می شود یکی از مقدماتی که در امر به معروف واجب است عنوان اشتراط تأثیر است و هر چه مقدمه این تأثیر است به تبع اصل واجب آن هم واجب است. شارع عند التأثیر واجب فرموده است امر به معروف و نهی از منکر را و بی شک یکی از مقدمات این تاثیر عدالت خود آمر است و بر این اساس می توان شرطیت عدالت را به عنوان مقدمه واجب، واجب نمود.

وسائل- عقلاً مستقبح و مستنکر است کسی که خود یک فعل حرام یا منکر را خودش انجام می‌دهد، نهی کند دیگری را و بگوید انجام نده یا اگر خودش یک امر واجب و لازمی را ترک می‌کند، به تارک امر کند که انجام بده؛ بنابراین عقلا شرطیت عدالت برای وجوب امر به معروف لازم است.

وسائل- انحصار ذکر شده در آیه 104 آل عمران مبنی بر اینکه صرفا آمران به معروف و ناهیان از منکر رستگار می شوند بدان جهت است که غالب افرادی که اقدام به این امر می نمایند انسان های وارسته ای هستند که نزدیک به رستگاری و فلاح می باشند و نمی توان استفاده کرد چون عدالت شرط رستگاری است پس به صورت اولی باید شرط وجوب امر به معروف باشد.

وسائل- اگر روایاتی که تاکنون ذکر شده بر اشتراط عدالت تمام باشد و اشکالات سندی و دلالی بر آن‌ها وارد نباشد، با روایت نبوی مذکور در وسائل تعارض می‌کنند و اگر بگوییم هردو تساقط می‌کنند پس مرجع می‌شود اطلاقاتی که می‌گفت «مروا بالمعروف و انهوا عن المنکر» و مقیدی برای اطلاقاتی که می‌فرمود «مروا بالمعروف و انهوا عن المنکر» و هیچ قید و شرطی نداشت پیدا نمی‌شود و حجتی بر این تقیید و اشتراط عدالت وجود ندارد.

وسائل- تقریب استدلال این است که این روایت دلالت می‌کند بر این که امر بدون ائتمار، نهی بدون انتهاء عامل هلاکت شخص است و یا ضلالت شخص را نتیجه می دهد وقتی چنین مفسده‌ای بر امر بدون ائتمار بار است نمی‌توانیم بگوییم اطلاق ادله‌ی امر به معروف شامل آن می شود لیکن اشکالات دلالی و سندی نافی استدلال فوق است.