وسائل- برخی روایات همانند آیات می تواند برای اثبات شرطیت عدالت در وجوب امر به معروف مورد استفاده قرار گیرند همانند روایات معراج که نقل می کنند پیامبر گرامی اسلام در هنگام معراج گروهی را مشاهده کرد که لبانشان با قیچی هایی از آتش بریده می شود؛ این گروه افرادی بودند که امر به معروف و نهی از منکر می کردند اما بدان عمل نمی کردند.

وسائل- در آیه دوم و سوم سوره صف خدای متعال انکار و نکوهش می‌فرماید که چرا حرفی را که انجام نمی‌دهید می‌زنید؟ از این استفاده می‌کنیم آن‌جاهایی که فرموده امر بکنید به معروف و نهی کنید از منکر آن‌جایی مقصودش هست که آمر به معروف خود عامل هست و ناهی از منکر خود تارک هست و در غیر این صورت امر به معروف و نهی از منکر مغبوض شارع است

وسائل- در استدلال به ادله موجود در اشتراط عدالت در امر به معروف برخی عدالت را شرط وجوب امر به معروف و نهی از منکر قلمداد می کنند، در مقابل برخی علما شرط عدالت در امر به معروف و نهی از منکر را شرط واجب قلمداد می کنند.

وسائل- دلالت اولیه برخی آیات و روایات، اشتراط وجوب امر به معروف و نهی از منکر به عدالت یا عدم انجام آن است لیکن این دلالت مورد اعراض مشهور است و این شهرت به قدری است که کاد أن یکون اجماعاً. شانه به شانه اجماع می‌زند و چون این دلالت مورد اعراض مشهور است بنابراین حجت نیست هرچند دلالت کتابی باشد

وسائل- بعضی علما در کتب خود ذکر کردند که یکی از شروط وجوب امر به معروف و نهی از منکر، تحقق عنوان عدالت برای آمراست و بر این اساس بر عادل واجب است امر به معروف و نهی از منکر کند. غیر عادل، بر او واجب نیست. این در کلام علما از باب شرط وجوب دکر شده است.

وسائل- اگر اثبات بشود که شرط وجوب امربه‌معروف عدم «خوف در ضرر نفسی و عرضی» است، بنابراین در عدم وجوب امربه‌معروف نمی‌توانیم «خوف در ضرر مالی» را به «خوف در ضرر نفسی و عرضی» ملحق کنیم و وجود خوف ضرر مالی مانع وجوب امر به معروف نیست.

وسائل- بعد از این که اثبات شد وجوب امر به‌ معروف مشروط است به عدم ضرر (جانی و اعضائی و مالی و عرضی، هم برای خود آمر و هم برای وابستگان به او و هم برای سایر مسلمین)، آن چه باید مورد بررسی قرار گیرد این است که ضرر چیست و چگونه آمر به معروف می تواند تشخیص دهد در موردی خاص ضرری وجود دارد یا خیر.

وسائل- پیرامون اقوال علما در باب اشتراط عدم الضرر «لاخلاف» بکار رفته و «اجماع» ذکر نشده و معنایش این است که علما «اتفاق الکل» را احراز نکرده‌اند، ولی خلافی هم ندیده‌اند، فلذا ذکر شده: «بلا خلافٍ اَجِدُه»؛ یعنی شاید کسانی باشند که کتاب ننوشته‌اند یا کتاب‌شان در دسترسی ما نیست، بنابراین این خود تعبیر نشان‌دهنده‌ی «اجماع کل» نیست.

وسائل- بررسی ادله ارائه شده و همچنین تفحص در سیره بزرگان دین نشان می دهد دلیل قاطعی بر عدم اشتراط عدم ضرر در وجوب امر به معروف وجود ندارد و از این روی می توان ادعا کرد فی الجمله اشتراط عدم ضرر در مورد امر به معروف ثابت و قابل دفاع است.

وسائل- بررسی مجموع آیات و روایات نشان می دهد روایات استفاده شده توسط معتقدین عدم اشتراط ضرر در وجوب امر به معروف تمامیت ندارد و بر فرض تمامیت توان مقابله با ادله اقامه شده بر اشتراط ضرر از آیات و روایات را ندارند.