به گزارش سرویس فرهنگ و هنر پایگاه اطلاع رسانی وسائل، در قرن اخیر زمانی که این خبر منتشر شد که میزان گرایش مردم در سطح جهان به دین مبین اسلام افزایش یافته و اسلام به یکی از دین های پر طرفدار در سطح جهان تبدیل شده است و از آن جایی که دشمن متوجه شد که قرآن کریم یکی از کتاب های پرفروش در سطح دنیا است سعی کرد به نام مقابله با رادیکالیسم و تروریسم با نفوذ اسلام به مبارزه برخیزد؛ اما از آن جایی که مبارزات آنها علیه اسلام به صورت عریان و آشکار بی فایده بود به ابزار نفوذ و بدعت روی آوردند و سنت گذشتگان یهودی صهیونیستی خود را علیه اسلام احیا کرده و به کمک جریان سازی و بدعت آفرینی سعی کردند با انحراف فرق اسلامی از جمله تشیع زمینه اسلام هراسی و شیعه هراسی را در سطح جهان فراهم کنند به همین علت جریانی به نام شیعه لندی ایجاد کردند که این جریان نه تنها اهل سنت را علیه شعییان تحریک کرده و موجب جنگ داخلی در میان مسلمامان شد بلکه سعی کرد با ایجاد بدعت در رویدادهای مهم و تاثیر گذار تاریخ اسلام از جمله عاشورا زمیه شیعه هراسی را به وجود آورد و با ایجاد بدعت هایی مانند قمه زنی که در آن حتی زنان و کودکان تازه متولد شده نیز در امان نبودند و ریختن خون های زیاد سعی کردند که مردم را به اصل اسلام و مسلمامانان بد بین کرده و مسلمانان را افراد خونریزی جلوه دهند که این بدعت جز جنگ و خونرویزی و تنفر از اسلام نتیجه ای نداشت و زمانی که رهبر معظم انقلاب و سایر مراجع با بدعت های ایجاد شده در فرهنگ عاشورا به مقابله برخاسته و این کارها را تحریم کردند نه تنها سخن رهبر معظم انقلاب مراجع عظام را نپذیرفتند بلکه آنها را نیز مرتد خواندند و این شبهه را مطرح کردند که رهبر مظعم انقلاب و حتی حکومت اسلامی حق مقابله و مداخله در این جریان را نداشته و دخالت مراجع و حکومت اسلامی در این زمینه نوعی الحاد و انحراف است که بر همین اساس از آن جایی که میزان طرح این شبهه در جامعه دینی رو به افزایش بوده و برای شیعیان در سراسر عالم ایجاد سوال کرده است با حجت الاسلام و المسلمین حسن اصل نژاد، استاد جامعه المصطفی العالمیه و کارشناس برجسته رادیو معارف به گفت و گو نشسته و نظر ایشان را در مورد بدعت های ایجاد شده در عاشورا از جمله قمه زنی و نقش حکمت و حاکم رهبری در مقابله با این شبهه جویا شدیم که نظرات اینشان به تفضیل با مستندات فقهی در ذیل به عرض خوانندگان محترم می رسد.
وسائل ـ آیا از دیدگاه فقه حکومتی حاکم و حکومت اسلامی می تواند در برپایی مراسمی مانند عزاداری امام حسین(ع) دخالت کند؟
یکی از وظایف حکومت اسلامی احیای سنتهای حسنه و مبارزه با بدعت ها و بدعت گزاران است.
قـدرت هـاى اسـتـکـبـارى ، در طـول تاریخ با طرح مسأله (جدایى دین از سیاست ) تلاش کردند با دور نگه داشتن دین از صحنه سـیـاسـت ، به اهداف استکبارى و شوم خود، دست یابند و پس از آن که نتوانستند از این شعار شوم براى مقابله با انقلاب اسلامى اسـتـفـاده کنند و از طرفى هر روز شاهد اقتدار بیشتر حاکمیّت ولایت فقیه هستند، از دریچه و روزنـه اى دیـگـر وارد شدند و سعى در تضعیف مبانى (ولایت فقیه ) و اختیارات الهى آن دارند و بـا طـرح مـسـائل و شبهات عوام فریبانه توسط برخى از علمای کج اندیش و بی بصیرت سعى در انحراف افکار امّت اسلامى براى رسیدن به اهداف شوم خود دارند.
اگر حاکم و حکومت اسلامی که بزرگترین فلسفه تشکیل و حضورش احیای سنت های الهی و مبارزه با بدعتها است نتواند در مسایلی که ارتباط مستقیم با دین و اعتقادات مردم دارد نقش ناظر و حافظ را داشته باشد و اگر خلافی دید از نشر آن جلوگیری نماید و اگر حسنه ایی را مطابق با سنتها و ارزشهای اصیل اسلامی یافت آن را نشر دهد به نهادی بیارزش تبیدل خواهد شد.
هدف قیام امام حسین(ع)در عاشورا انجام وظیفه حاکم و حکومت اسلامی بود.
وسائل ـ قواعد فقهی که چنین اجازه ای را به حکومت و حاکم اسلامی می دهد چیست؟
همه ما معتقد هستیم که حفظ اصول و فروع دین از فرسودگی، بدعت و تحریف نه تنها بر علمای اسلام و بلکه ترجیحا بر حاکم در حکومت اسلامی واجب است و در حقیقت اصل وجود حاکم اسلامی در راس یک حکومت به خاطر حفظ اصول و فروع دین است؛ بنابراین اگر می بینیم امام حسین (ع) با یارانشان به مبارزه برخواستند به خاطر مبارزه با بدعتها و حفظ اصول و فروع دین جدش صل الله علیه و آله بود که به عنوان امام امت بر خود لازم دید وارد مبارزه بشوند و اگر محرم و عاشورا بنود در حال حاضر چیزی از دین در اختیار ما باقی نمی ماند.
دشمنان هم به این نکته پی برده اند که نمی توانند منکر واقعه عاشورا بشوند ولی می توانند در آن تخریفاتی به وجود بیاورند که باعث از بین رفتن اهداف اصلی آن شود .
روایتی از فضل بن شاذان در کتاب شریف «عیون أخبار الرضا (ع)» نقل شده و کتاب شریف «علل الشرایع» نیز با کمی تفاوت همین روایت را ذکر کرده است. حضرت امام خمینی(س) بخشی از این روایت را در «کتاب البیع»، در فصل «ضرورت حکومت اسلامی» و به عنوان «استدلال عقلی در روایات» ذیل بحث ولایت فقیه ذکر فرمودهاند. روایت حاوی سؤالات متعدد فضل از محضر امام رضا(ع) است و ذکر یکی از این سؤالات به عنوان بخشی از روایت اخلالی به دلالت روایت وارد نمیکند.
که امام در این روایت می فرمایند که «و منها انه لو لم یجعل لهم اماما قیما امینا حافظا مستودعا لدرست الملة و ذهب الدین و غیرت السنة و الاحکام و لزاد فیه المبتدعون و نقص منه الملحدون و شبهوا ذلک علی المسلمین لاناقد وجدنا الخلق منقوصین محتاجین غیر کاملین مع اختلافهم و اختلاف اهوائهم و تشتت انحائهم فلو لم یجعل لهم قیما حافظا لما جاء به الرسول لفسدوا علی نحو ما بینا و غیرت الشرایع و السنن و الاحکام و الایمان و کان فی ذلک فساد الخلق اجمعین»
اگر برای ملت امام و رهبری امین و پاسداری امانت دار قرار ندهد، دین و احکام اسلامی به فرسودگی کشیده خواهد شد و کم کم از میان می رود و سنن و احکام الهی تغییر می یابد؛ از یک سو، بدعتگزاران برای منافعشان در دین زیاد می کنند و رنگ دینی به آن می دهند، از جانب دیگر، بی دینان و ملحدان مسائلی را از دین کم می کنند و در نتیجه هم بر آن مطالبی زیاد شده و هم از آن کم و کاست می گردد و این موجب می شود که امر بر مسلمین مشتبه گردد و اسلامی راستین را نیابند، زیرا مردم از نظر علم و شناخت نسبت به مسائل نیاز به تعلیم و یاد گرفتن دارند و کامل نیستند که خود از راهنما بی نیاز باشند و از طرفی دارای افکار گوناگونی هستند و خواسته ها و هواها و حالات گوناگونی دارند (و در نتیجه آراء و برداشتهای متفاوتی خواهند داشت) پس اگر نگهبانی برای اسلام و احکام آن که پیامبر آورده است قرار ندهد هم مردم فاسد می شوند و هم سنن و احکام الهی تغییر می کند و نتیجه این دگرگونی ها تباهی همه بشر است.
بحث احیای سنّت و نابودی بدعت و «امام هدایت» و «امام ضلالت» که در نهج البلاغه شریف آمده است هم به این موضوع مهم اشاره دارد.
بنابراین روایات بسیاری در مجموعه‌های حدیثی اهل سنت و شیعه وجود دارد مبنی بر اینکه بدعت گناهی بزرگ و حرامی آشکار است و مسلمانان جداً باید از این کار پرهیز کنند.
روایاتی که ایجاد بدعت در دین را گناهی بزرگ و حرامی آشکار می دانند
از آن روایات می توان به موارد ذیل اشاره کرد :
از امور تازه درست کردن در دین باید پرهیز کرد، زیرا هر بدعتی گمراهی است
هیچ قومی بدعتی را درست نکردند، مگر آنکه سنتی از میان رفت. (محمد ابن ماجه، سنن، ج۱، ص۱۶-۱۷، عبدالله دارمی، سنن، ج۲، ص۴۵، احمد برقی، المحاسن، ج۱، ص۳۲۸، محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج۲، ص۲۶۳، احمد بن حنبل، مسند، ج۴، ص۱۰۵ و حسن ابن شعبه، تحف العقول، ج۱، ص۱۵۱).
بدعت گناهی بسیار هولناک و غیرقابل بخشش است گناهی همدوش با کفر چندان که توبه بدعت‌گذار پذیرفته نیست که این روایت در محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج۲، ص۲۹۷، احمد برقی، المحاسن، ج۱، ص۳۲۸،محمد ابن‌بابویه، معانی الاخبار، ج۱، ص۳۹۳، ابراهیم شاطبی، الاعتصام، ج۱، ص۱۱۳-۱۱۷، محمد ابن‌بابویه، ثواب الاعمال، ج۱، ص۵۸۶ -۵۸۷).
بدعت فتنه ها را آغاز می‌کند و با توحید هیچ سازگاری ندارد (اصول من الکافی، ج۱، ص۵۶)
هر بدعتی گمراهی، و فرجام هر گمراهی‌ای آتش است(وسائل الشیعه،ج۸، ص۳۳۵)
پایگاه اطلاع رسانی وسائل ـ وظیفه حکومت در مقابل جریان های افراطی مانند شیعه لندنی چیست و آیا حکومت اسلامی اجازه مخالفت و مقابله با چنین جریان هایی را که بدعت آفرین هستند دارد؟
در بینش اسلامی بدعت‌گذاران در دین، کافر و بدترین انسانها و به اصطلاح «مهدورالدَّم» شناخته شده‌اند که کشتن آنان واجب است. زیرا بدعت گـران بـه مـراتب از حکومت های جبار برای دین خدا خطرناک ترند. آنـان بـا تـرفند و تقدس مآبی و احیانا دفاع از اسلام ناب، مذهب را تـغـیـیر می دهند.
امام عسگری(ع)، فارس بن حاتم که شخص بدعت گذار بود را لعنت کرد و خونش را هدر دانسته و برای قاتلش بهشت را ضمانت کرد و به شخصی به نام (جُنید) دستور قتل او را داد، جُنید، فارس ابن حاتم را هنگام خروج از مسجد با یک ضربه از پا درآورد و امیرالمؤمنین علی (ع)در مقام پند و اندرز به عثمان، بدترین انسانها را عالم نادانی دانست که سنتها را از بین برده و بدعتها را زنده می‌کند. « و قطعاً بدترین مردم نزد خداوند عالم بی بصیرتی است که خود گمراه و مایه گمراهی دیگران نیز می‌شود که سنت پذیرفته شده را می‌میراند و بدعت ترک شده را زنده می‌کند و همچنین
در زمان حیات پیامبر اسلام (ص)، بدعت کمتر زمینه‌ای برای وقوع داشته است، اما چنین می‌نماید که در اواخر عصر نبوی، انحرافات دینی مجالی محدود برای بروز یافته بود که بازتاب آن در برخوردهای پیامبر (ص) با این جریان‌ها دیده می‌شود؛ به عنوان نمونه باید به اقدام برخی افراد به انتساب سخنانی دروغ به پیامبر (ص) روی آوردن کسانی به عبادت‌ورزی و دنیاگریزی افراطی و اقدام گروهی به ایجاد مسجد ضِرار اشاره کردکه با واکنش تند پیامبر بزرگوار اسلام (ص) مواجه شده و این بدعتها را حتی ساختمان مسجد را ویران کردند.
لزوم مقابله با بدعت گذاران در دین
در روایـات فـراوانـی بر لزوم پیکار با بدعت گذاران سفارش شده است از جـمله پیامبر اکرم(ص) می فرماید (تهدید و برخورد خشمگینانه با بـدعت گر موجب آکنده شدن قلب انسان از ایمان، یقین و رضای الهی مـی شود) و از سوی دیگر (لب خند زدن به روی بدعت گر در حقیقت کـمـک به تخریب دین و ایمان است)چرا که (هیچ عامل ویران گری بـرای دیـن مـثـل بـدعـت نیست) و (اهل بدعت هم چون سگ های آتش اند).( منابع بحارالانوار، ج78، ص92، میزان الحکمه، ج1، ماده (بدع)، ص382،قال علی(ع): (ماهدم الدین مثل البدع); میزان الحکمه، همان، ص380، قال رسول الله(ص): (اهل البدع کلاب اهل النار); همان، ص381)
بیزاری جستن از بدعت گزار ان لازم و بر حذر داشتن مردم از ایشان لازم است
بنابر این بیزاری جستن از بدعت گذاران و ترک تعظیم آنان و نیز بر حذر داشتن مردم از نزدیک شدن و ارتباط با ایشان، واجب است از رسول خدا (ص) نقل شده است که«چنانچه پس از من با بدعت گذاران برخورد کردید، از آنان بیزاری بجویید و آنان را بسیار دشنام دهید و به بدی یاد کنید تا در اسلام طمع فسادانگیزی نورزند و نیز مردم را از ایشان بر حذر دارید که تحت تأثیر بدعتهای آنان قرار نگیرند»در حدیثی دیگر آمده است: « هرکس نزد بدعت گذاری برود و او را تعظیم نماید، سعی در نابودی اسلام کرده است.(وسائل الشیعه،ج۱۶، ص۲۶۷).
نتیجه اینکه اگر کسی در مقام احیای بدعتها برآید و سنتهای اسلامی را از بین ببرد، طبق سنت رسول الله (ص) و کلام امیرالمؤمنین علی (ع)از بدترین انسانها به شمار می‌آید و طبق گفته و عمل امام عسگری (ع) قتل او و از بین بردنش واجب است و این کار جز با قیام مسلحانه علیه او میسر نخواهد بود و به همین دلیل بر حاکم و حکومت اسلامی واجب است که جلوی چنین اشخاص بدعت گذاری گرفته شود و با توجه به حساسیت های بین المللی این امر فقط باید از طریق مراجع ذی صلاح صورت گیرد و تشخیص این امر که عملی بدعت است یا نه فقط باید به تشخیص ولی امر مسلمین مقام معظم رهبری حفظه الله باشد.(وسائل الشیعه: ج11، باب 6، نهج البلاغه : خطبه 164.)
وسائل ـ آیا مقابله حکومت با این جریان ها به نوعی مخالف با حق آزادی و آیه انا هدیناه سبیل اما شاکرا و اما کفورا نیست؟
در اسلام آزادی های زیادی برای انسانها در نظر گرفته شده است؛ آزادى فـردى ،آزادى عـقـیـده و تـفـکّر و اندیشه ،آزادی سیاسی و که در جای خود قابل بحث است اما مشروط بر این که براى مصالح اجتماع مسلمین مُضر نباشد و آزادى هاى دیگران را مخدوش نسازد.
آیه انا هدیناه سبیل، محل بحث آن ازادی فردی است نه اینکه افراد با وارد نمودن بدعت ها اصل و فرع دین را به مخاطره بیاندازند؛ چرا که در موضوع بحث منظور به انحراف کشاندن دیگران است که باید از آن جلوگیری کرد؛ بنابر این هیچ گاه قابل قبول نیست که در یک کشتی به جهت داشتن آزادی های فردی آن را سوراخ کنند، چرا که دیگران نیز بر آن شریکند.
اگر به زمان پیامبر بزرگوار اسلام نیز دقت شود می بینیم علت اساسی مبارزه پیامبر اسلام با یهود به خاطر ایجاد بدعتهایی بود که از طریق افراد نادان وارد اسلام می کردند و جلوی رو به رشد اسلام را می گرفتند .
شبهه افکنی و القای بعضی افکار باطل ، خرافات و تحریف و ایجاد بدعتهای جدید در دین از طریق عمال نادان و منافق خود در اسلام موجب شک و تردید در مسلمانان می شد.
از دیگرکارهای خلاف یهود وارد کردن اسرائیلیات در بین روایات اسلامی بود. بدعت قصه گویی از سوی آنان رایج شد، به صورت حرفه درآمد و در این چیزهایی که در شأن علم و اخلاق نبود، وارد کردند. و این اعمال موجب شد پیامبر اسلام ( ص) آنان را به سختی مجازات فرمایند
و باید دقت کرد که همانگونه که کارشکنی های یهود در عصر پیامبر مانع گسترش اسلام بود و شاید اگر این کارشکنی ها نبود، اسلام در زمان حیات پیامبر (ص) به نقاط دور دست جهان هم می رسید و بعد از رحلت پیامبر آن همه مشکلات پیش‌نمی‌آمد؛ به همین دلیل کارشکنی عده ایی عالم جاهل و بی بصیرت که آگاهانه و یا ناآگاهانه به عنوان مزدوران صهیونیزم درآمده و در اهداف آنها حرکت می کنند موجب شده که متاسفانه بدعتهای هدفمندی وارد اسلام شود چه در اهل تسنن و چه در شیعیان و چهره اسلام و مسلمانی را به عنوان یک دین خشن که سرهای کودکان و دیگران را می شکافند و یا به عنوان یک عامل تروریسم شناخته شود که هیچ رحم و مروت و آزادگی در آن نیست و این جهالت آنان باعث شده مردم دنیا اسلام را به عنوان یک دین خشن بشناسند و از گرویدن بدان دوری کنند/968/ 403/ص
تهییه و تنظیم: محمد جعفری و فاطمه قاسمی