به گزارش خبرنگار وسائل، یکی از مهمترین شاخص های حاکمیت، مبانی مشروعیت حاکمیت است و از آنجا که در مباحث پر مناقشه و چالشی، نظیر بحث مشروعیت حکومت، طرح مقارنه ای و تطبیقی مطالب، جهت نمایان تر شدن حقیقت و نظیره اصیل، راه گشا و ضروری است لذا حجت الاسلام محمدرضا کریمی والا؛ عضو هیئت علمی دانشگاه قم در کتابی با عنوان «مقارنه مشروعیت حاکمیت در حکومت علوی و حکومت های غیر دینی» مشروعیت حاکمیت در اسوه ترین حکومت دینی (حکومت علوی) با ملاک مشروعیت در حکومت های غیر دینی در مبانی معرفت شناختی، هستی شناختی و مناشی ثبوتی و اثباتی به نحو تطبیقی و مقارنه ای مورد تحقیق و مطالعه قرار داده است.
اقتضای ارداه تکوینی خداوند بر این است که انسان موجودی انتخاب گر آزاد باشد و در راستای بهره مندی انسان از کمال آزادی در انتخاب سرنوشت؛ هیچ مخلوقی را بالاصاله اجازه اعمال اقتدار بر عملکرد و تصمیمات او نباشد. اما در وادی انتخاب سرنوشت و حرکت به سوی سعادت واقعی، انسان به حکم عقل هدایت های وحیانی را ضروری می داند. و لازم می بیند که عقل و فهم خود را تنها تحت ولایت الهی قرار داده و فقط در برابر اقتدار خدای هستی بخش کرنش نماید. با این حال تمایل طبیعی انسان به حمایت اجتماعی؛ او را محتاج به نظامی می کند، که ابعاد گوناگون حیات اجتماعی او را با وضع قوانین و ایجاد محدودیت در انتخاب های انسان، مدیریت نمایند. اما چنین اقتدار و سلطه ای در برابر مقتضای آفرینش انسان، که آزادی در اداره و انتخاب و مجاز نبودن احدی جز خدای حکیم در اعمال حاکمیت است؛ همواره با چالشی جدی و تعارضی پیوسته توأم می باشد.
بی تردید، حل این تعارض در گرو آن است که بتوان اقتدار فرمانروا را بر اساس معیارهای عقلانی برخاسته از ولایت و اقتدار منبعی دانست که عقل به طور مسلم حکم به حقانیت ولایت او بر سرنوشت انسان می نمایند. یعنی می بایست حقانیت و مشروعیت حاکمیت از مبنایی الهی برخوردار باشد. از بهترین راه کارها در کشف چنین مبنایی وجه مشروعیت حاکمیت ها به شیوه مقارنه ای است.
مطالعه حاکمیت های موسوم به مردم سالار یا دموکراسی ثابت می کند که مشروعیت برخاسته از اذن و اراده مردمی که امری متغیر و غیر عینی است؛ نمی تواند مبنایی الهی را در حقانیت و مشروعیت نمایان سازد. اما نمودار حقیقی مبنایی الهی در حقانیت حاکمیت در مطالعه حکومت علوی به عنوان حکومت دینی اصیل بدست می آید و ثابت می شود که مبنای الهی در حقانیت حاکمیت تنها وقتی است که مشروعیت و حقانیت برخاسته از اذن حق متعال بوده باشد که به حکم عقل شایستگان چنین اذنی، افرادی هستند که اولاً مقرب ترین انسان ها به درگاه خداوند می باشند و ثانیاً در آگاهی از خواست و رضایت حق متعال از علم الهی برخوردار می باشند. یعنی انبیاء عظام و ائمه معصومین و در دوران غیبت، به حکم عقل و نقل، حاکمیت فقها عادلی که در تقوا پیشگام ترین افراد و در آشنایی با احکام الهی اعلم آنها هستند از مشروعیت الهی برخوردار می باشند.
کتاب «مقارنه مشروعیت حاکمیت در حکومت علوی و حکومت های غیر دینی» به همت موسسه بوستان کتاب به زیور طبع آراسته گردیده است.