پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در هشتاد و پنجین جلسه درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، با اشاره به حکم حرمت ایذای مومن گفت: در مقام نهی از منکر، حرمت ایذای مومن استثنا شده است.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در جلسه 84 درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، درباره استمداد از ظالم برای اجرای امر به معروف و نهی از منکر گفت: اگر دفع منکر، متوقف بر کمک گرفتن از ظالم باشد، جایز؛ بلکه واجب است؛ البته مشروط به این که کمک گرفتن از ظالم، مستوجب عمل حرامی نشود.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در جلسه 83 درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، با اشاره به مراتب سه گاه این واجب در قلب، زبان و ید، گفت: اگر شخص احتمال دهد که زمانی امر و نهی او اثر بخش است که بین بعضی از مراتب، جمع کند، وظیفه دارد که این کار را انجام دهد.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در جلسه هشتاد و دوم درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، با بیان این که فقهای امامیه سه مرتبه قلبی مُظهر، لسانی و یدی را برای این وظیفه الهی قرار داده اند، گفت: امر به معروف و نهی از منکر خودش موضوعیت ندارد، بلکه وصول به اثر موضوعیت دارد؛ یعنی خدای متعال در امر و نهی، به دنبال این است که در عالم خارج منکر تحقق پیدا نکند و معروف جریان پیدا کند.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در جلسه هشتاد و یک درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، با بیان این که اگر امر و نهی در تحقق معروف و جلوگیری از منکر موثر نبود، نوبت به تهدید، وعید و تشدید در گفتار می رسد، گفت: اگر در جایی گفتار نرم در فرد اثر می‌کند، قول غلیظ به خاطر ایذاء مومن حرام می‌شود.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در هشتادمین جلسه درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر، مرتبه دوم این وظیفه الهی را زبانی عنوان کرد و گفت: اگر امر به معروف و نهی از منکر در جایی با وعظ و ارشاد حاصل می‌شود، مکلف اجازه ندارد به مرحله سخت‌تر گذر کند.

پایگاه اطلاع رسانی وسائل – حجت الاسلام والمسلمین مهدی طائب در هفتاد و نهمین جلسه درس خارج فقه امر به معروف و نهی از منکر با اشاره به مرتبه اول امر به معروف و نهی از منکر، گفت: انسان باید قلباً امر به معروف و نهی از منکر کند؛ یعنی معروف را دوست داشته و منکر را ناشایست بداند.